Geçen gün yol çalışması yapılan büyük caddede karşıdan karşıya
geçmek için yaklaşık 7 dakika bekledik iki yaşlı teyzeye birlikte. Biri
kucağında torununu taşıyordu. Bu blogun fikri o an oluştu.
Ben o 7 dakikada sanırım 7000 kere sinir krizi geçirdim, teyzeler mutluydu, pazarda çok yorulmuşlar, bu 7 dakika onlara adeta dinlenme molası olmuştu, bebek de halinden memnundu. Memnun olacak tabi ya, ortalama düşünürsek daha yüzbinlerce 7 dakikası var hayatında, bir şeye acelesi de yok. Haa benim neye acelem var, bu telaşemin sebebi olan ulvi şey ne? Tabiki hiçbir şey. Sadece içimdeki düşman “sabırsızlık”. Hayatımın hemen hemen her gününde, musluktan su doldururken bile o 10 saniye geçmek bilmiyorken, 7 DAKİKA! Aman yarabbim.
Neyse iç hesaplaşmamı böyle özetleyecek olursam, aklıma asıl şu geldi. (bkz. 10 satır konuştuktan sonra asıl meseleye gelmek.) Çok sabırsızız bazı anları yaşamak için, hemen bitsin aksın istiyoruz. Ama bazen de öyle bir an geliyor ki 7 dakika daha yaşamak için canımızı verecek oluyoruz. Ben bu yüzden zaman kavramına inanmıyorum. Felsefi sorgulama yapabilecek olsaydım, eğer o kadar kompleksliğe dayanabilecek bir beyne sahip olsaydım kesinlikle zaman üzerine düşünürdüm. Öyle ki gün 24 saat –adledilen bu en azından- eğer karşıdan karşıya geçmeyi bekleyecekseniz 24 yıl gibi gelebilirken, sevdiğiniz biriyle 24 saat sanki 24 dakika, hatta 24 saniye. Zamanın akışında insan varoluşu nerede duruyor gerçekten merak ediyorum.
Hayatımız bitmesin diye, çaresizce bir hamster gibi çemberin içinde dönerken bazı anların hemen geçip gitmesini istememiz; zaman geçmesin, bu bir saat hiç bitmesin diye evrene yalvarırken su gibi geçen dakikalar.
Eğer bir cennet ve cehennem varsa, gerçekten cezamızı çekip hepimiz cennete giderek cevapsız sorularımıza yanıt bulacaksak benimki bu olacak sanırım. Bunu okuyan ve daha önce zaman kavramını bu açıdan hiç düşünmemiş arkadaşlarıma bir bakış açısı sunmak istedim. Ben çıkamadım işin içinden, haydi hep birlikte diyerek.. J
Okuduğunuz için teşekkürler.
Ben o 7 dakikada sanırım 7000 kere sinir krizi geçirdim, teyzeler mutluydu, pazarda çok yorulmuşlar, bu 7 dakika onlara adeta dinlenme molası olmuştu, bebek de halinden memnundu. Memnun olacak tabi ya, ortalama düşünürsek daha yüzbinlerce 7 dakikası var hayatında, bir şeye acelesi de yok. Haa benim neye acelem var, bu telaşemin sebebi olan ulvi şey ne? Tabiki hiçbir şey. Sadece içimdeki düşman “sabırsızlık”. Hayatımın hemen hemen her gününde, musluktan su doldururken bile o 10 saniye geçmek bilmiyorken, 7 DAKİKA! Aman yarabbim.
Neyse iç hesaplaşmamı böyle özetleyecek olursam, aklıma asıl şu geldi. (bkz. 10 satır konuştuktan sonra asıl meseleye gelmek.) Çok sabırsızız bazı anları yaşamak için, hemen bitsin aksın istiyoruz. Ama bazen de öyle bir an geliyor ki 7 dakika daha yaşamak için canımızı verecek oluyoruz. Ben bu yüzden zaman kavramına inanmıyorum. Felsefi sorgulama yapabilecek olsaydım, eğer o kadar kompleksliğe dayanabilecek bir beyne sahip olsaydım kesinlikle zaman üzerine düşünürdüm. Öyle ki gün 24 saat –adledilen bu en azından- eğer karşıdan karşıya geçmeyi bekleyecekseniz 24 yıl gibi gelebilirken, sevdiğiniz biriyle 24 saat sanki 24 dakika, hatta 24 saniye. Zamanın akışında insan varoluşu nerede duruyor gerçekten merak ediyorum.
Hayatımız bitmesin diye, çaresizce bir hamster gibi çemberin içinde dönerken bazı anların hemen geçip gitmesini istememiz; zaman geçmesin, bu bir saat hiç bitmesin diye evrene yalvarırken su gibi geçen dakikalar.
Eğer bir cennet ve cehennem varsa, gerçekten cezamızı çekip hepimiz cennete giderek cevapsız sorularımıza yanıt bulacaksak benimki bu olacak sanırım. Bunu okuyan ve daha önce zaman kavramını bu açıdan hiç düşünmemiş arkadaşlarıma bir bakış açısı sunmak istedim. Ben çıkamadım işin içinden, haydi hep birlikte diyerek.. J
Okuduğunuz için teşekkürler.
